Şiirler... Hayatın kendine özgü akustiği içinde bazen yerini en can alıcı notalarda kendiliğinden bulan, bazen de bir yalnızlığa, geceye, ya da mürekkebin kirine damlarcasına; bir şeylerin, belki bir rüzgarın, belki dost bir sesin, belki de yalnızca bir tutam mum ışığının narince taşıyıp getirdiği; bazen titrek, bazen suskun, bir şeyleri gizler halde, bazen de bir şeyleri haykırırcasına... Ama içimizden, ama kendimizden, bizden bir şeyler...
Gürültüler ortasında bir sessiz çığlık
Kalabalıklar içinde tek başına yalnız
Yorgun, üzgün, kırgın
Suskun, sessiz sedasız...
Ben miyim bu biçimsiz heykel?
Sanki yüreğim çöl, sanki başım kel...
Böyle bildim sessizliğimi
Böyle düştüm, düşmüştüm çok sefer
Takmadan dizliğimi...
