Şiirler... Hayatın kendine özgü akustiği içinde bazen yerini en can alıcı notalarda kendiliğinden bulan, bazen de bir yalnızlığa, geceye, ya da mürekkebin kirine damlarcasına; bir şeylerin, belki bir rüzgarın, belki dost bir sesin, belki de yalnızca bir tutam mum ışığının narince taşıyıp getirdiği; bazen titrek, bazen suskun, bir şeyleri gizler halde, bazen de bir şeyleri haykırırcasına... Ama içimizden, ama kendimizden, bizden bir şeyler...
Ne yaprak düşsün yere
Ne toz konsun yaprağa
Yeşil bir yel alsın gözleri
Ne sessiz kalsın gözler
Ne de yağsın yağmurlar
Mutluluklar verin bana
Ne bana sorun ayrılığı
Ne de bilinmeze
Yabana
Toprak alsın onu
Kapatsın çehresini
Alevden yellere sarılsın
Kuyusunda yalnızlığın
Ve sönsün
Yağmurlarında vuslatın
