Şiirler... Hayatın kendine özgü akustiği içinde bazen yerini en can alıcı notalarda kendiliğinden bulan, bazen de bir yalnızlığa, geceye, ya da mürekkebin kirine damlarcasına; bir şeylerin, belki bir rüzgarın, belki dost bir sesin, belki de yalnızca bir tutam mum ışığının narince taşıyıp getirdiği; bazen titrek, bazen suskun, bir şeyleri gizler halde, bazen de bir şeyleri haykırırcasına... Ama içimizden, ama kendimizden, bizden bir şeyler...
Sen...
Benle başlayan her cümlenin
Gizli öznesi
Sen...
Bir zamir
Her şeyin yerini alan...
Sen...
Baktığım her yerde gördüğüm
Sıfat...
Sen...
Bir gün “ben”in de
Önüne gelirsin diye
Uğraştığım fiil...
Sen...
Ne sensiz şiirler kaldı
Ne de sensiz benler
Sen...
Ben...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder