Kanserli Kız

Bir kız
Yalnız
Kim bilir...
Onca insan içinde
Bir ramazan günü
İstanbul
Mecidiyeköy’de
Bir kız
Yalnız
Kim bilir...
Elinde bir belge
Kapalı ağzı
Kalem satıyor
Yanında arkadaşı
Çabası
Tedavi parası...
Bir kız
Yalnız
Kim bilir...
“Kanser hastası” diyor
“Arkadaşım” diyor kız
“Bir kalem alır mıydınız?”
Bir kız
Yalnız...

Elleri çözülecekti kanserli kızın
Onca oyun içinde
Gerçeği görmeyecektik
Onca yalan içinde
Doğruya inanmayacak
Biz yine kansak da
Yalanlara kanacaktık...
Onca kurunun içinde
Yaşı da yakacaktık
İstanbul’da
Bir kız
Yalnız...
Gören gözlerimize ne olacaktı?
Bir kanserli kız
Ve yalnız...

Tutulmayan eller solacaktı
Kimse içine içine bakmayacaktı gözlerinin
Bir kanserli kız
Yalnız...
Belki de en iyi arkadaşın olacaktı
Tanımayacaktın...
Belki de en iyi o bilecekti kıymetini
Sevginin, aşkın
Kimse onu sevmeyecekti
Kimse yatırmayacaktı omzuna başını
Okşamayacaktı saçlarını...

Bir kız
Yalnız
Gel zaman
Git zaman...

Sonra bir gün ölecekti kanserli kız
Bir gün biz de ölecektik...
Kimse tutmayacaktı ellerimizden...

Gel zaman git zaman
Bir tekrar içinde
Zamanlardan
Bir zaman...

Bir gün bir başka kız
Bir başka beladan yalnız
Kalacak...
Bir gün bir başkası
Bu şiiri yeniden yazacak

Kimse okumayacak
Kimse duymayacak
Kimse silmeyecek yaşlarından
Belki de en çok o ağlayacak
Bir kız
Yalnız...
Gel zaman
Git zaman
Bir şiir
Kim bilir
Zamanlardan
Bir zaman...